ਰੌਸ਼ਨੀਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ‘ਤੇ ਘਾਲ਼ਾ ਮਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਸੂਰਜ ਦੇ ਗਲ਼ ਲੱਗ ਕੇ ਸੂਰਜ ਕਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਇੱਕ ਤਾਂ ਟੋਏ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਾਹਲ਼ੀ ਕਰ ਕੇ ਡਿਗਦਾ ਏ
ਕੱਢਣ ਵਾਲ਼ਾ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਹਲ਼ਾ ਕਾਹਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਟੋਏ ਹੁੰਦੇ ਸਮਝ ਨਾ ਏਨੀ ਸੀ
ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਹੱਦ ਦੁਆਲ਼ੇ ਖਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਮਹਿਲਾਂ ਮੂਹਰੇ ਪਹਿਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਬੂਹੇ ਉੱਤੇ ਤਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਸਰਦੀ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਸੜ ਕੇ ਰੂਹ ਵੀ ਕੋਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ
ਤਨਹਾਈ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਐਸਾ ਪਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਇੱਕ ਤਾਂ ਮੂੰਹ ਨਾਲ਼ ਬੁਣਦਾ ਏ ਘਰ ਬੱਚੇ ਪਾਲਣ ਲਈ
ਇੱਕ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੂੰਝਣ ਵਾਲ਼ਾ ਜਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਹਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿੱਚ ਟੋਬਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਅਜਕਲ ਹਰ ਪਿੰਡ ਗੰਦਗੀ ਵਾਲ਼ਾ ਨਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਏ।

-ਸੰਗਤਾਰ

ਘਰ ਤਾਂ ਕੀ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ, ਆਉਣਾ ਉਹਦਾ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾ
ਦਰ ਉਡੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਮਰ ਭਰ ਢੋਇਆ ਹੀ ਨਾ

ਸਾਜ਼ ਬਣਕੇ ਵੀ ਉਹ ਵੀਨਾ ਤਰਸਦੀ ਤਰਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਰਹੀ
ਤਨ ਉਹ ਦਾ ਕਾਬਿਲ ਕਿਸੇ ਵਾਦਿਕ ਕਦੇ ਛੋਹਿਆ ਹੀ ਨਾ

ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਅੱਖੀਆਂ ’ਚੋਂ ਅੱਥਰੂ ਗੁੰਮ ਹੀ ਨੇ ਅੱਜ
ਆਸ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਅਸਰ ਵਿਛੜਨ ਦਾ ਉਹ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾ

ਕੀ ਨਸ਼ਾ ਸੀ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ’ਚ ਦੱਸ ਤਾਂ ਸੋਹਣਿਆਂ
ਹੋ ਜੁਦਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਚਾਅ ਫਿਰ ਜਿਉਣ ਦਾ ਮੋਇਆ ਹੀ ਨਾ

ਸਰਦ ਸੀ ਬੇਜਾਨ ਸੀ ਪੱਥਰ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਦਿਲ ਤਾਂ ਸੀ
ਨਸ਼ਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਥਾਂ ਇਹ ਬਸ ਕਿਸੇ ਟੋਹਿਆ ਹੀ ਨਾ।

-ਸੰਗਤਾਰ

ਜਦ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬੂਟੀ ਉੱਗਦੀ ਏ
ਪੈਰ ’ਚ ਲੱਗੀ ਸੂਲ਼ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁੱਭਦੀ ਏ

ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਦਿਲ ਵਾਲ਼ਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਗੰਧਲ਼ਾ ਏ
ਓਨਾ ਚਿਰ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਪੁੱਗਦੀ ਏ

ਆਸ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਹਾੜੀ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸ਼ੁੱਭ ਦੀ ਏ
ਲੋੜ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਦਾਤੀ ਤੇ ਛੁੱਬ ਦੀ ਏ

ਕਾਤਲ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਸੂਰਜ ਮਰਦਾ ਏ
ਜਦ ਕੋਈ ਤਲਵਾਰ ਲਹੂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਦੀ ਏ

ਸਿਰ ’ਤੇ ਜਦ ਮੰਡਰਾਉਂਦੇ ਬਰਛੇ ਤਲਵਾਰਾਂ
ਭੁੱਲਦੀ ਜਦ ਦੁਨੀਆਂ ਤਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੁੱਝਦੀ ਏ

ਜਿੰਨੀ ਲੰਮੀ ਪਹੁੰਚ ਏ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਾਕਾਂ ਦੀ
ਚਿੱਠੀ ਉਸ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਥਾਂ ਤਕ ਪੁੱਜਦੀ ਏ

ਤਨ ਤਾਂ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦੀ ਏ
ਅਜਕਲ ਉਹ ਖਿਆਲਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਡਦੀ ਏ।

-ਸੰਗਤਾਰ

ਆਉ ਮੇਰੇ ਲਹਿਣੇਦਾਰੋ ਕਰਜ਼ ਥੋਡਾ ਲਾਹ ਦਿਆਂ
ਵੇਚ ਕੇ ਇਖ਼ਲਾਕ ਹੁਣ ਹੱਥ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਹੋ ਗਿਆ
ਦੱਸਣਾ ਥੋਡਾ ਕਿਵੇਂ ਤੇ ਕਿਸ ਜਗ੍ਹਾ ਮਨ ਪਰਚਦਾ
ਦਿਲ ਜ਼ਰਾ ਭਰਿਆ ਜਿਹਾ ਜਿਉਣਾ ਹੀ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ

ਹਾਰ ਗਲ਼ ਨੂੰ ਮਿਲ਼ ਗਏ ਤੇ ਹਾਰ ਮਨ ਨੂੰ ਖਾਰ ਦੀ
ਨਕਲੀਆਂ ਦੇ ਹੇਠ ਮੇਰਾ ਅਸਲ ਚਿਹਰਾ ਜਲ਼ ਰਿਹਾ
ਜਿੱਤ ਦੇ ਜਸ਼ਨਾਂ ‘ਚ ਬੈਠਾ ਕਰ ਰਿਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਮੈਂ
ਮਨ ਬੜਾ ਏ ਝੂਰਦਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਧੋਖਾ ਹੋ ਗਿਆ

ਚਹੁੰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਦੇ ਕੇ ਤੋਰਤੇ ਵੱਖਰੇ ਹੁਕਮ
ਆ ਮਿਲ਼ੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ‘ਤੇ ਜਦੋਂ ਤਾਂ ਭਿੜ ਪਏ
ਆਪ ਪੈਦਾ ਕਰ ਤੇ ਆਪੇ ਮਾਰ ਕੇ ਖ਼ੁਦ ਹੱਸਿਆ
ਕੀ ਕਰੇਗਾ ਆਦਮੀ ਰੱਬ ਹੀ ਅਨੋਖਾ ਹੋ ਗਿਆ

ਰਹਿਮ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਬਾਪ ‘ਤੇ
ਓਸ ਦੇ ਵੀ ਪੈਰ ਜਦ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਹੋ ਗਏ
ਮਰ ਗਿਆ ਭੁੱਖਾ ਪਿਆਸਾ ਅੰਬਰਾਂ ਵਲ ਚੀਕਦਾ
ਕੀ ਇਹ ਰੱਬਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਓ ਕੀ ਇਹ ਲੋਕਾ ਹੋ ਗਿਆ।

-ਸੰਗਤਾਰ

ਖੋਟ ਸੋਨਾ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁਰ ਗਿਆ
ਤਾਲ ਮਨ ਚੋਂ ਗਲ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਉਡ ਸੁਰ ਗਿਆ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਅਧੂਰੀ ਰਹਿ ਗਈ
ਠਿੱਲਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੱਚਾ ਭੁਰ ਗਿਆ

Continue reading →

ਤਾਨਸੈਨ ਦੀ ਕਬਰ ’ਤੇ ਉੱਗੀ ਇਮਲੀ ਦੇ ਖਾ ਪੱਤੇ
ਲੇਲਾ ਇੱਕ ਜੁਗਾਲ਼ੀ ਕਰਦਾ ਸੋਚੇ ਰਾਗਾਂ ਬਾਰੇ

ਇਹ ਲੇਲਾ ਕਿ ਔਹ ਲੇਲਾ ਜਾਂ ਬੱਕਰੀ ਚਿੱਟੀ ਕਾਲ਼ੀ
ਭਲ਼ਕੇ ਈਦ ’ਤੇ ਕਿਸ ਦੀ ਵਾਰੀ ਮਾਲਿਕ ਬੈਠ ਵਿਚਾਰੇ

ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੜ ਕੇ ਕੋਲਾ ਹੋ ਗਈ ਫਿਰ ਵੀ ਸ਼ਕਲ ਸਬੂਤੀ Continue reading →